Αξιολόγηση μαθητών των Σχολών Δοκίμων Αστυφυλάκων από τον Εκπαιδευτικό ΤΣΙΦΛΙΔΗ Σ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ

Αξιολόγηση μαθητών των Σχολών Δοκίμων Αστυφυλάκων.

Η σχέση ενός Εκπαιδευτικού με τους Μαθητές του, είναι μία μακράν πολύπλευρη σχέση.

Πρώτων : γιατί ο Εκπαιδευτικός μεταδίδει όχι μόνο της πολύτιμες γνώσεις του, ή της πολλαπλές πληροφορίες που γνωρίζει από τα χρόνια εμπειρίας του, αλλά κυρίως δείχνει με ζωντανά παραδείγματα της αξίες που έχουν οι γνώσεις αυτές που ίσως εκείνη την συγκεκριμένη χρονική στιγμή οι μαθητές του Εκπαιδευτικού, δεν έχουν το σθένος και της γνώσεις να κατανοήσουν όλες αυτές της πληροφορίες, όπως και την δύναμη για να της εφαρμόσουν.

Δεύτερων :οι τρόποι σκέψης των Μαθητών, οι δράσης των Μαθητών σε σχέση με την μαθησιακή εμπειρία, αλλά και της κρίσης όλων αυτών των γνώσεων από τους μαθητές.

Αν ο ρόλος του Εκπαιδευτικού ήταν αποκλειστικά και μόνο ένας γνωστικός ρόλος, τότε ο ίδιος ο Εκπαιδευτικός θα μπορούσε πολύ εύκολα να αντικατασταθεί από διάφορα γνωστικά εγχειρίδια, ή ακόμη και από την τεχνολογία, η οποία σήμερα κατακλύζει τους ανθρώπους, ειδικά σήμερα, τώρα δηλαδή στις ζωές μας που κυριαρχεί η τεχνολογία και η ενημέρωση από όλα τα μέσα, παντού πλέον. Η ασθένεια του (covid-19), μπήκε βίαια στη ζωή μας, μας επηρέασε όλους αρνητικά θα έλεγα και δεν σκοπεύει να φύγει σύντομα από την ψυχολογία μας, χωρίς φυσικά να έχει αφήσει μεγάλες πληγές στην ανθρωπότητα, αλλά άφησε πολλά ψυχικά κατάλοιπα σε πολλούς ανθρώπους. Ο (covid-19), μπήκε βίαια και στην εκπαίδευση, με την εξ αποστάσεως σύγχρονη ή ασύγχρονη εκπαίδευση, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει την δια ζώσης μάθηση, με τα διάφορα και πολύπλευρα σενάρια από ζωντανά παραδείγματα που θα θέσουμε εμείς οι Εκπαιδευτικοί, Δάσκαλοι, κτλπ. προς τους μαθητές μας. Έτσι λοιπόν σήμερα, τώρα δηλαδή, άμεσα, μπορώ και κάθομαι πολύ εύκολα μπροστά σε έναν υπολογιστή, ή στο έδρανο της αίθουσας κάνοντας ασύγχρονη εκπαίδευση, απλά λεκτική δηλαδή, αναρωτιέμαι όμως ως Εκπαιδευτικός, ποια θα είναι η σχέση μου τώρα με τους μαθητές μου αν πραγματοποιώ τέτοιου είδους εκπαιδεύσεις, παροτρύνοντας τους να ανοίξουν απλά τα βιβλία τους και ανακοινώνοντας, ή διαβάζοντας απλά το μάθημά, άραγε θα μπορούσε κάποιος ή κάποια με την γρήγορη και φευγαλέα ανάγνωση ενός απλού κεφαλαίου από το βιβλίο της Αστυνομικής Αυτοάμυνας, θα μπορούσε κάποιος μαθητής να μάθει ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ! ! ! . Η απάντηση είναι μία, όχι βέβαια και σε καμία περίπτωση.

Οι μαθητές που πηγαίνουν σε διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα, έχουν πολλές απαιτήσεις από τον Εκπαιδευτή τους. Οι απαιτήσεις αυτές ξεκινάνε με την εκπαιδευτική τους πορεία, την συνεχή επαναλαμβανόμενη εξάσκηση συνδέοντας τον Εκπαιδευτή τους με ένα πρότυπο ανθρώπου προικισμένο με ποικίλες γνώσεων στο μάθημα το οποίο διακρίνετε. Οι μαθητές σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να εκμεταλλευτούν το γεγονός για να μάθουν πολλά και ποικίλα πράγματα από έναν καταξιωμένο και πιστοποιημένο Εκπαιδευτικό και να αφιερώσουν αρκετό χρόνο για την εξάσκηση και εξοικείωση τους με το συγκεκριμένο μάθημα, όπου στο εγγυής μέλλον θα έχουν άμεση σχέση με την επαφή με έναν πιθανό ύποπτο. Με την μεταδοτικότατα που διακρίνει τον Εκπαιδευτικό, πρέπει να μεταβιβάσει της γνώσεις του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε όλους τους Μαθητές του ανεξαρτήτως προσόντων των Μαθητών, ανδρών ή γυναικών.

Η μεταβίβαση αυτή θα επιτευχθεί :

Πρώτων : με σθένος ψυχικής υγείας και υπομονής από τον Εκπαιδευτικό.

Δεύτερων : με ισορροπία που θα εφαρμόζει μέσα στο μάθημα.

Τρίτων : με την αμεροληψία του απέναντι στο πλήθος των μαθητών που εκπαιδεύονται, χωρίς να ξεχωρίζει κανένα μαθητή ή φύλο. Οι μαθητές περιμένουν να μάθουν κάτι πιο ευρύτερο από αυτό που έχουν στο μυαλό τους, κάτι πιο πλατύ με πιο βαθύ νόημα και όχι μόνο να γεμίσουν το μυαλό τους με απλές γνώσεις από ένα κεφάλαιο ενός βιβλίου. Στην κυριολεξία το Μάθημα της ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ είναι ένα καίριο μάθημα για τους Αστυνομικούς και είναι κυρίως πρακτικό και όχι τόσο θεωρητικό γιατί έχει να κάνει με την επαφή δύο ( 2 ) ή περισσοτέρων παραβατικών ύποπτων ατόμων, ή ακόμη και εγκληματιών, ύστερα είναι θεωρητικό σε σχέση με την ανάλυση και τον τρόπο εξάσκησης και στο τέλος γραπτό. Έχει να κάνει με την συνεχή πρακτική εξάσκηση και εξοικείωση στο αντικείμενο αυτό με επαφή σώμα με σώμα. Επειδή το επάγγελμα του Αστυνομικού έχει να κάνει με την τακτική προσέγγισης ένός ή περισσοτέρων υπόπτων, τον τρόπο κάλυψης των Αστυνομικών, τον τρόπο αρπαγής του υπόπτου από διάφορα σημεία του σώματος που στην ορολογία μας εμείς οι Εκπαιδευτές Αυτοάμυνας τα ονομάζουμε σημεία κλειδιά θα έλεγα για το τελικό αποτέλεσμα, την καθήλωσή του υπόπτου με διάφορες ανάλογα την περίσταση τεχνικές αυτοάμυνας και στο τέλος φθάνουμε στο μέγιστο αποτέλεσμα και στο τελικό στάδιο είναι η σύλληψη. Όλοι οι μαθητές αναζητούν έναν καθοδηγητή που θα οριοθετήσει τα λάθη τους, χωρίς όμως να τα εκμηδενίσει, νομίζοντας οι μαθητές την συγκεκριμένη χρονική στιγμή ότι προσβάλλονται όταν ο εκπαιδευτής τους επιμένει με παραδείγματα μπροστά σε όλους τους μαθητές, μέσα από την εκπαίδευση και την ζωή μας με συνεχής επαναλήψεις, όταν πολλοί μαθητές δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην προσπάθεια της τεχνικής αυτοάμυνας. Όλοι μα όλοι μέσα από τα λάθη τους, είναι σίγουρο ότι θα μάθουν και θα γίνουν καλύτεροι στην συνέχεια και ο Εκπαιδευτικός με μέγιστη υπομονή και επαναλαμβανόμενη εξάσκηση θα τους κάνει όλους εξίσου καλούς, αρκεί όμως να το θέλουν οι ίδιοι και όχι να κάνουν κάτι από αγγαρεία, ή γιατί είναι επιβαλλόμενο μέσα από την βασική τους εκπαίδευση. Δυστυχώς όμως για τους περισσότερους Αστυνομικούς σε σχέση με το επάγγελμα τους, το 70% θα έλεγα, δεν το βλέπουν το επάγγελμα αυτό ως λειτούργημα απέναντι στον απροστάτευτο πολίτη, αλλά ως μισθολόγιο ενός Δημοσίου Υπαλλήλου και από εκεί και έπειτα η κατάρτισή τους σταματά να έχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρων πλέων από την στιγμή που πέρασαν στης Πανελλαδικές εξετάσεις και ορκίστηκαν στης Σχολές Δοκίμων Αστυφυλάκων. Όταν όμως στο φυσικό τους περιβάλλον που είναι η εξωτερική καθημερινή υπηρεσία τους, θα αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, την κόντρα με διάφορα άτομα, τους διαξιφισμούς, της ύβρις, τα σπρωξίματα, την επαφή σώμα με σώμα, την πάλη με εγκληματίες, τότε μονάχα θα αναλογιστούν ότι όσο περισσότερες γνώσεις αποκομίσουν μέσα από της Σχολές Δοκίμων Αστυφυλάκων στον τομέα της ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ, τόσο καλύτεροι θα γίνουν και όλη αυτή η σκληρή εκπαίδευση θα τους συντροφεύει για πάντα μια ολόκληρη ζωή.

Ως Εκπαιδευτικός μπαίνοντας στην τάξη, ο μαθητής περιμένει κάποιον που θα τον κάνει να ενδιαφερθεί και όχι να βαρεθεί. Έτσι ακριβώς είμαι εγώ ο ΤΣΙΦΛΙΔΗΣ Σ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ως Εκπαιδευτικός, Μάχιμος. Το θέμα όμως στην εκπαίδευση και ιδίως στο δικό μου μάθημα που είναι η ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ, όπου το διδάσκω 25 έτη και έχει άμεση σχέση με τα Σώματα Ασφαλείας της Ελληνικής Αστυνομίας, που έχουν άμεση και έμμεση σχέση με την σωματική επαφή με πολλούς ποικίλους και διάφορους αντιπάλους, είναι η σκληρή και συνεχή εκπαίδευση. Το θέμα όμως είναι κατά πόσο αυτό το αντιλαμβάνονται οι μαθητές, εμείς ως Εκπαιδευτές προσπαθούμε να τους μάθουμε τον τρόπο της επιβίωσης σε διάφορες συνθήκες μάχης. Με την συνεχή εξάσκηση μαθαίνοντας σωστά της τεχνικές ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ, τους ανεβάζουμε αρχικά την αυτοπεποίθηση με όλες αυτές της γνώσεις, τους δυναμώνουμε ανεβάζοντας τα σωματικά τους προσόντα, τους ανεβάζουμε κυρίως το ηθικό για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στα δύσκολα, γιατί γνωρίζοντας σωστά την Αυτοάμυνα, σε μία δύσκολη στιγμή της ζωής τους, θα σώσουν μία ζωή, ή θα σώσουν την δική τους ζωή, ή θα γνωρίζουν ανάλογα την στιγμή και τον περιβάλλοντα χώρο, το πώς να αμυνθούν σε επώδυνα χτυπήματα του αντιπάλου τους και τον τρόπο του πως θα ανταπεξέλθουν σωστά σε αυτά.

Δυστυχώς όμως κατά την δική μου πάντοτε ταπεινή άποψη και γνωρίζοντας 25 χρόνια τώρα ως Εκπαιδευτής της Ελληνικής Αστυνομίας των Σχολών Δοκίμων Αστυφυλάκων Τριετούς Φοίτησης, ότι για την σωστή αξιολόγηση των Αστυνομικών, για να γίνουν σωστοί και εκπαιδευμένοι οι Αστυφύλακες απέναντι στο καθήκον τους, δεν φτάνουν μόνο τα γραπτά που θα γράψουν στης εξετάσεις αξιολόγησης, αλλά πρωταρχικό ρόλο στην σημερινή κοινωνία που ζούμε και με την συνεχή και αυξανόμενη κάθε χρόνο τάση της εγκληματικότητας, πρέπει να έχουν κυρίως τα σωματικά προσόντα, με σκληρή καθημερινή εκπαίδευση στην ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ. Αναρωτιέστε όμως το γιατί ! , γιατί το επάγγελμα του Αστυνομικού, έχει να κάνει άμεσα όπως και έμμεσα με την προσωπική επαφή με έναν πιθανό ύποπτο εγκληματία και τον τρόπο που πρέπει πρώτα να προσεγγίσεις κάποιον ως ύποπτο, έπειτα να καταφέρεις να τον πιάσεις στα σωστά σημεία κλειδιά του σώματός του ως έναν επιτιθέμενο ύποπτο, έπειτα να προσπαθήσεις να τον καθηλώσεις με διάφορες σκληρές ή ήπιες τεχνικές ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ και στο τέλος ως αποτέλεσμα όλων αυτών των τεχνικών, να προσπαθήσεις να τον συλλάβεις, να τον καταστέλλεις δηλαδή, γιατί από μόνος του ένας εγκληματίας δεν θα καθίσει να τον συλλάβουνε, να είστε σίγουροι ότι θα παλέψει με όλες του της δυνάμεις, με νύχια και με δόντια θα χτυπήσει, θα τραυματίσει για να διαφύγει την σύλληψη και εσύ ως Αστυνομικός θα πρέπει να ξέρεις τον τρόπο σύλληψης τέτοιων παραβατικών και εγκληματικών ατόμων.

Σε διαφορετική περίπτωση που δεν θα γνωρίζεις τον τρόπο προσέγγισης, θα εκθέσεις σε κίνδυνο πρώτα εσένα και την σωματική σου ακεραιότητα, μετά την σωματική ακεραιότητα του συνάδελφό σου, που αν δεν θα βασίζεται πλέων σε εσένα, δεν θα θέλει σε καμία περίπτωση ένα τέτοιο ανεκπαίδευτο άτομο ως συνάδελφο δίπλα του, στο οποίο δεν θα μπορεί να βασιστεί σε μία δύσκολη στιγμή ενός σημαντικού συμβάντος. Ένας σοβαρός επαγγελματίας Αστυνομικός θα πρέπει και είναι αναγκασμένος να παλέψει με έναν κακοποιό και αν δεν γνωρίζει τον τρόπο καθήλωσης και έπειτα της σύλληψης του, ή θα το σκάσει από την μάχη δείχνοντας υποταγή και ταπεινώνοντας τον εαυτό του ψυχολογικά και σωματικά στο κοινό που θα τον βλέπει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει και θα γίνει ρεζίλη. Πρώτα από όλα οι πολίτες περιμένουν από έναν Αστυνομικό να επιβάλει την ασφάλεια στο χώρο του προβλήματος και αν δεν γνωρίζει ο Αστυνομικός τον τρόπο σύλληψης, θα παλεύει και θα παλεύει χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα γιατί δεν θα γνωρίζει τον σωστό και αποτελεσματικό τρόπο σύλληψης του υπόπτου και θα βρεθεί ξαφνικά με αλληλομυνήσεις στο δικαστήριο με τους ύποπτους, γιατί δεν φρόντισε να μάθει τον σωστό τρόπο της ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ και επειδή δεν ήξερε πώς να χειριστεί μία δύσκολη κατάσταση με σύλληψη, τώρα είναι βαριά εκτεθειμένος και ψυχολογικά επηρεασμένος από τα άσχημα αποτελέσματα που έχει φέρει με δική του όμως υπαιτιότητα.

<<Πολλοί Αστυνομικοί νομίζουν ότι με την παρουσία της στολής του Αστυνομικού που φοράνε, ή επειδή κυρίως είναι δύο ( 2 ) άτομα μαζί, θα επιβληθούν στον ύποπτο και θα εισακουστούν, ξαφνικά και απότομα όμως έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα και τώρα βρέθηκαν να αλληλοχτυπιούνται με τον δράστη προξενώντας στον δράστη αλλά και στον εαυτό τους από τον δράστη, σωματικές βλάβες.>>

Έναν επαγγελματία Αστυνομικό που τον εμπνέει η εργασία αυτή που έχει να κάνει με την ασφάλεια που πρέπει να προσφέρει στους πολίτες, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι επιβάλλεται λόγο του επαγγέλματός του να γνωρίζει πολύ καλά ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ για να ξεδιπλώσει μία μία όλες τις κλίσεις του, τις δυνατότητές του, τις ανησυχίες του, τα όνειρά του, τις προσδοκίες του ή ακόμη και να απογυμνωθεί εκφράζοντας τους φόβους του και να φανερώσει τις αδυναμίες του. Έτσι, ανάμεσα στο μαθητή και στον Εκπαιδευτή, είναι βέβαιο πως σιγά σιγά μέσα στα χρόνια της κοινής προσπάθειας μέσα από την εκπαίδευση, δημιουργείται μια σχέση, που κρατιέται αποκλειστικά σε «πνευματικό» επίπεδο. Αν ο εκπαιδευτικός επιδράσει σωστά πάνω στο μαθητή του, μέσω της σχέσης αυτής, θα επιδράσει σωστά και στη διαμόρφωση της ιδιοσυγκρασίας του μαθητή σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Δεδομένου ότι οι μαθητές αποτελούν την πιο ζωντανή ομάδα της κοινωνίας, επειδή έχουν μέσα τους τη φλόγα και τη θέληση, επιθυμούν καθώς μεγαλώνουν να βρουν λογικές απαντήσεις στα γιατί, ώστε να σταθούν επάξια απέναντι στην κοινωνία. Έχουν λοιπόν την ανάγκη να εκφραστούν, να νιώσουν ελεύθεροι και όχι καταπιεσμένοι. Πολύ συχνά, απέναντι σε αυτή την ανάγκη για έκφραση γίνονται σκληροί με τους ανθρώπους που τους Εκπαιδεύουν για να γίνουν καλύτεροι και αυτό γιατί τους πιέζουν με την συνεχόμενη εξάσκηση, γίνονται επίσης ποιο σκληροί με άτομα που βρίσκονται κοντά τους αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Επειδή όμως δεν μπορούν να βρουν τις απαντήσεις μόνοι τους ή δεν είναι σε θέση να καλύψουν όλα τα αναπάντητα ερωτήματά τους, η ματιά τους μετατοπίζεται στο άτομο που είναι υπεύθυνο για όλα αυτά και οφείλουν να το κάνουν. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Εκπαιδευτή τους.

Από την άλλη ο Εκπαιδευτής τους ξέρει ότι ο πιο σκληρός κριτής του, είναι ο μαθητής του.

Σε αυτή όμως τη σκληρότητα κρύβεται το μεγάλο ιδανικό που έχει πλάσει για τον Εκπαιδευτή του ένας μαθητής, ένα ιδανικό που πρέπει να ανταποκριθεί στα κριτήριά του. Αυστηρός όμως είναι και ο Εκπαιδευτής του ξέρετε γιατί ! , γιατί έχει φιλοδοξίες, ή καλύτερα προσδοκίες από τους μαθητές του. Προσδοκίες για να οδηγήσει σωστά την προσωπικότητά του Αστυνομικού σε σχέση με την ιδιότητά του, ώστε να κάνει τα λιγότερα δυνατά λάθη. Ο μαθητής δηλαδή και ο Εκπαιδευτής, στα πλαίσια μιας υγιούς εκπαιδευτικής συνεργασίας, πλάθουν μία αλληλένδετη σχέση στην οποία και οι δύο επιδιώκουν το ιδανικό. <<Ιδανικό πρότυπο ο ένας, ιδανική διαπαιδαγώγηση ο άλλος>>. Η σχέση τους βασίζεται και στηρίζεται στην επικοινωνία και στη συζήτηση που θα οδηγήσει το μαθητή στο λύσει της απορίες του και να βγάλει υγιείς συμπέρασμα για τη γνώση που του παρέχει ο Εκπαιδευτής του. Μέσω αυτού του διαλόγου λοιπόν, οδηγούμαστε χωρίς ίχνος φόβου στην παιδαγωγική σκέψη.

Αν λοιπόν δημιουργηθεί μία τέτοια σχέση ανάμεσα στους δύο πόλους της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τότε θα έχει προετοιμαστεί το έδαφος για μια γόνιμη εκπαιδευτική και ηθική διαπαιδαγώγηση. Ο μαθητής θα αγαπήσει το Εκπαιδευτή του, θα τον πιστέψει και θα θέλει να φτάσει το ιδανικό πρότυπο που έχει πλάσει στο μυαλό του για αυτόν. Θα θελήσει να κατορθώσει πράγματα και θα νιώθει περήφανος, καθώς μέσα από τις πράξεις του, εντός ή εκτός τάξης, θα δεχτεί και την επιβράβευση του προτύπου του. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύονται τα κίνητρά του και η θέλησή του για πρόοδο. Αυτό θα του γίνει βίωμα και θα συγκεντρώνει τις δυνάμεις του για να πετύχει το σκοπό του και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον ενισχυτικό, που θα μάθει να εργάζεται χωρίς να δυσφορεί, ή να αδιαφορεί, αρκεί όμως να κατανοήσει το βαθύ νόημα της εκπαίδευσης για την επιβίωση.

Και έρχομαι τώρα στην σκληρή πραγματικότητα.

Δυστυχώς πάντα η πραγματικότητα είναι σκληρή. Η εγκληματικότητα αυξάνεται σταδιακά κάθε έτος και με την ποικιλομορφία των διαφορετικών φυλών αλλά και εθνών, έχουμε ποιο συχνά και σχεδόν καθημερινά, εγκληματικές ενέργειες. Φαίνεται ότι είμαστε σε «πόλεμο» με τα παραβατικά άτομα, τους σκληρούς κακοποιούς και εγκληματίες. Στον «πόλεμο» οι άνθρωποι ως απλοί πολίτες μένουν στα σπίτια τους ως καταφύγια και οι Αστυνομικοί καλούνται να υπερασπιστούν τους πολίτες, γιατί έξω ο εχθρός παραμονεύει. Οι καταστάσεις που ζούμε ιδίως στης μεγαλουπόλεις, είναι τραγικές. Για όλους τους παραπάνω λόγους και ακόμη περισσότερους, πρέπει πάντοτε οι Αστυνομικοί να είναι σε συνεχή εγρήγορση και να υπηρετούν ευσυνείδητα την προάσπιση της ασφάλειας των πολιτών. Φανταστείτε τώρα να είναι εντελώς ανεκπαίδευτοι, ή χωρίς την απαιτούμενη εξάσκηση για την συντήρηση τόσο της φυσικής τους κατάστασης, αλλά και της τεχνικής τους κατάρτισης, τότε οι πολίτες θα χάσουν την εμπιστοσύνη που έχουν στην Ελληνική Αστυνομία και πρέπει να επανεξεταστούν όλα τα απαραίτητα πλέων κριτήρια για την σωστή αξιολόγηση τους, την σωστή εκπαίδευσή τους, αλλά και την πάγια και βεβαιωμένη μετεκπαίδευση τους, διότι χωρίς την συνεχή εκπαίδευση, κανείς δεν είναι σε εγρήγορση, αφού πολύ απλά δεν συντηρείτε.

Η μόνη διαφορά του εκπαιδευμένου με τον ανεκπαίδευτο είναι ότι τα εργαλεία που έχουμε ως κατάρτιση στην ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ, είναι ένα αόρατο όπλο που θα μας συντροφεύει πάντοτε στην ζωή μας και θα αισθανόμαστε πάντοτε αυτοπεποίθηση, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά αυτοάμυνα και μπορούμε να την εφαρμόσουμε ανα πάσα ώρα και στιγμή. Από την άλλη ο Εκπαιδευτής παλεύει καθημερινά να απαλλαγή από την ένταση, το άγχος, την ανησυχία του και το παράπονό του στο να εκπαιδεύσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους μαθητές του, ούτος ώστε να μάθουν από αυτόν ότι μπορούν να αποκομίσουν, έτσι ώστε να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Δυστυχώς όμως οι κακοί Μαθητές δεν το βλέπουν έτσι, ή δεν μπορούν να καταλάβουν ότι πρέπει να εκμεταλλευτούν κάθε ώρα και στιγμή μαζί του στα θέματα της εκπαίδευσης, με σκοπό να γίνουν όσο καλύτεροι γίνεται. Αυτού του είδους οι κακοί μαθητές, προσπαθούν με κάθε τρόπο να απέχουν από την σκληρή δουλειά γιατί αυτό έχουν μάθει στην ζωή τους, να λουφάρουν στην απλή λαϊκή και έτσι με αυτό τον τρόπο δεν μπορούν να φτάσουν ποτέ στο μέγιστο αποτέλεσμα της εκπαίδευσης.

Ποιους κανόνες πρέπει να ακολουθεί ο κάθε μαθητής, έτσι ώστε να γίνει καλύτερος.

Τα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, με τους κανόνες τους, προωθούν την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης. Προωθεί τον μαθητή με την κατάλληλη διατύπωση προβληματισμών και ερωτήσεων, στη διαμόρφωση απόψεων και ιδεών και διασφαλίζει τη δυνατότητα να τις εκφράζει ελεύθερα, να μπορεί όμως να τις υπερασπίζεται με εύλογα επιχειρήματα, να τις κρίνει και να τις συγκρίνει με τις ιδέες των άλλων. Η υποστήριξη που παρέχεται στο μαθητή από τον Εκπαιδευτή, συντελεί στην αναγνώριση, την αποδοχή, την εκτίμηση κάθε μαθητή στο πρόσωπο του Εκπαιδευτή, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη της υγιούς αυτοεκτίμησης του μαθητή, τη διαμόρφωση των συναισθημάτων της ασφάλειας, που αποτελούν ισχυρό έρεισμα τόσο για την ομαλή εκπαιδευτική προσαρμογή και ένταξη του μαθητή, όσο και για τη μαθησιακή του πορεία. Ο μαθητής πρέπει σιγά σιγά να διαμορφώσει μία θέληση για πρόοδο, θα εμπεδώσει συνήθειες καλές, απαραίτητες για τη μετέπειτα ζωή του. Θα συνηθίσει σε ένα μοτίβο που ακόμα και αν κάποιες φορές του φαίνεται κουραστικό θα έχει επίγνωση ότι όλη αυτή η γνώση που αποκομίζει από την εκπαίδευση, οδηγεί κάπου και φέρει αποτελέσματα. Μέχρι να επανέλθει το επόμενο έτος στην τάξη ο Εκπαιδευτής, οφείλει να εφοδιάσει την εργαλειοθήκη – μυαλό του, με πολλαπλές νέες δεξιότητες για τους μαθητές του. Θα φτάσει να δουλεύει σε 24ωρη βάση στο μυαλό του, 7 μέρες την εβδομάδα, αφού αυξάνεται η απαίτηση να υπάρχει διαρκής επιμόρφωση. Τα νέα κεφάλαια που θα διδάξει, δημιουργούν περισσότερες απαιτήσεις για εργασία, επικοινωνία με τους μαθητές για παρακολούθηση των εργασιών τους σε σχέση με της δεξιότητές τους.

Εν κατακλείδι, είναι ανάγκη να συνηθίσει ο Εκπαιδευτικός και ο Μαθητής στην ιδέα ότι :

«ζωή θα πει αγώνας για επιβίωση, για να τα βγάλουμε πέρα, πρέπει να είμαστε ικανοί και να κάνουμε συχνότατα ότι μας είναι δυσνόητο, πρωτόγνωρο, ή κάποιες φορές και κουραστικό ακόμα».

ΤΣΙΦΛΙΔΗΣ Σ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

Καθηγητής Ενηλίκων σε (Κ.Ε.Κ. & Ι.Ε.Κ.) – Σύμβουλος & Εκπαιδευτής σε θέματα Ασφαλείας – ( SECURITY SPECIALIST ) – Εκπαιδευτής & Καθηγητής της Ελληνικής Αστυνομίας των Σχολών Δοκίμων Αστυφυλάκων & των Σωμάτων Ασφαλείας - Manager Director Πωλήσεων & Διευθύνων της Εταιρείας Φυλάξεων ‘T.S.S.-TSIFLIDIS SECURITY SERVICES’ – Φιλανθρωπικό Έργο – Συγγραφικό Έργο για την Ασφάλεια - Δράσεις ως Εθελοντής Διασώστης - Δράσεις ως Εκπαιδευτής της ΠΡΟΤΕΚΤΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ & του (Ι.Δ.Α.Φ.Κ.) - Ινστιτούτο Διαχείρισης Ανθρωπογενών Φυσικών Καταστροφών - Π.ΔΙΚ.Π.Π.Δ.Κ.), Πανελλαδικό Δίκτυο Πολιτικής Προστασίας & Διαχείρισης Κρίσεων της Ελλάδος. Υπεύθυνος Συντονιστής Ομάδας Ασφαλείας.